Ineens voelde ik zijn hand op mijn bovenbeen. Verdoofd door de alcohol en overrompeld door het moment, reageer ik niet. Een seconde later ben ik op slag nuchter wanneer hij zijn hoofd richting mijn kruis beweegt. Dan besef ik wat er gebeurt, open de portier, stap uit de auto en zeg: “bedankt voor de lift“. Tien minuten eerder, toen deze man mij een lift aanbood, had ik, wellicht door de aanzienlijke hoeveelheid Guinness eerder die avond, geen seconde getwijfeld aan zijn bedoelingen.
Vorige week heb ik een column ingetrokken. Dat doe ik vrijwel nooit. Om precies te zijn was dit de tweede keer. De eerste keer had ik onbedoeld iets geschreven, dat schadelijk bleek voor een familielid. Vorige week schreef over het ongepaste gedrag bij de Voice of Holland. Afgaande op de reactie van mijn vriendin en het sentiment onder vrouwelijk Nederland na de BOOS uitzending, begon ik te twijfelen. Zag ik het dan echt zo verkeerd? Had ik het werkelijk niet begrepen? Wat had ik precies geschreven; ik hoor het u denken. In de bewuste column veroordeelde ik mannen die misbruik maken van hun machtsposities, maar riep tegelijkertijd vrouwen op zich bewust te zijn van het mannelijk apenbrein. Ik schreef dat wij mannen evolutionair gezien niet ver staan van de Chimpansee en ‘aanslaan’ op korte rokjes en diep uitgesneden decolletés. Dat vergt van ons mannen, net als van kinderen in een snoepjeswinkel, doorlopend enorme zelfcontrole. “Daar moeten vrouwen zich ook bewust van zijn“, schreef ik. En dat viel dus niet helemaal lekker. Want, zo hoorde ik overal terug, wij mannen moeten ons gedrag aanpassen. Niet vrouwen. Tijd voor reflectie dus.
Wanneer ik iemand vertel over die keer dat er een vreemde mannenhand op mijn bovenbeen belande, doe ik dat altijd met een lach op mijn gezicht. Het is voor mij slechts een anekdote. Geen trauma. Het zegt, in mijn beleving, meer over mijn (jeugdige) naïviteit en onvermogen het kwade in de mens te zien, dan over grensoverschrijdend gedrag. Nu, een week na de Voice of Holland onthullingen, realiseer ik mij hoe anders dit voor vrouwen moet zijn. Overrompeld en verbaasd, ja dat was ik destijds zeker. Maar onveilig heb ik mij in die auto geen moment gevoeld. De kleine, tengere vijftigerplusser vormde simpelweg geen enkele fysieke bedreiging. Zelfs die bewuste avond, toen mijn bloed van Guinness was, had ik als fitte twintiger, nooit echt iets te vrezen van deze oude man. Ik had de controle. Hoe anders had zijn hand op mijn been gevoeld wanneer ik geen controle had ervaren. Wat als hij sterker en groter was geweest? En wat als hij daarnaast geen vreemde was, maar iemand met invloed op mijn toekomst? Hoe beangstigend en traumatisch zou diezelfde gebeurtenis dán zijn geweest. Daar wil ik eigenlijk niet eens aan denken.
Voor vrouwen is controle bij seksuele contacten nooit een vanzelfsprekendheid. Dat moeten wij mannen ons realiseren. Dus, zonder expliciete toestemming geen foto van je piemeltje appen, hand op haar bil leggen of ongepaste opmerking maken. Bij twijfel, handen thuis. Simpel. Daarin hebben vrouwen gelijk. En toch, over een aantal jaar, zal ik mijn dochter zeker waarschuwen: doe dat rokje of dat shirtje maar niet en stap vooral niet bij vreemde mannen in een auto… Het blijven immers Chimpansees!
