Op een terrasje langs de Seine vertelde ze dat haar dochter geboren is met een gaatje in haar hart. Slechts één van de vele dingen die ik niet wist van mijn Ierse vriendin. Zij wist niet dat mijn zoontje tien weken te vroeg geboren is, ik een jaar door Australië reisde en hoe ik in de gehandicaptenzorg ben beland. Toch bestempel ik haar als een bijzonder goede vriendin. Acht jaar. Zolang had ik haar niet gesproken. En toen slechts terloops op haar bruiloft. Een echt gesprek; al minstens dertien jaar niet. Dit weekend waren we in Parijs. We hebben gelachen, gedronken, persoonlijke en filosofische gesprekken gevoerd, herinneringen opgehaald, nieuwe ervaringen opgedaan en vooral heel veel plezier gehad. Terug in de trein naar Amsterdam overdenk ik onze paradoxale vriendschap. Een vriendschap waarin vertrouwdheid en onbekendheid hand in hand lijken te gaan.
“Neem je een taxi of kom je met de metro?“, appte ik. “Nog vijf metrostations dan ben ik er“, antwoordde ze. Ik voelde de spanning stijgen. Vroeger waren we heel goede vrienden. Hoe is het nu? Is ze veranderd? Wordt het ongemakkelijk? Tien minuten later wist ik het antwoord. Alles was veranderd en tegelijkertijd hetzelfde gebleven. Haar leven totaal anders dan zestien jaar geleden. Net als dat van mij. En toch voelt het vertrouwd. Onze vriendschap onveranderd. Hoe kan dat?
Vanuit mijn hotelkamer zie ik de Eiffeltoren. Een prachtig gezicht. Vooral ‘s-avonds. De Eiffeltoren. Gebouwd in 1889 en vernoemd naar haar ontwerper Gustav Eiffel. Dit weekend heb ik het metalen bouwwerk vanuit vele perspectieven gezien. Vanuit de Trocadero tuinen, vanuit Parc du Champs de Mars, vanaf Pont de Bir-Hakim, overdag, in de avond en natuurlijk vanuit mijn hotelkamer. Ook bij eerdere bezoeken zag ik de toren. Voor het eerst samen met mijn ouders; ik was een jaar of twaalf. Toen nog liepen we er ongehinderd onderdoor. Dat kan niet meer. Nu staan er grote glazen schermen rondom het iconische bouwwerk. Eronder komen kan uitsluitend na het kopen van een kaartje, lange rijen en metaaldetectoren. De omgeving rondom het gebouw verandert doorlopend. En daardoor de manier waarop wij het zien. Toch is het gebouw niet wezenlijk anders dan in 1889. De aanblik vanaf Place de Trocadero is anders dan vanuit Parc du Champs de Mars; de Eiffeltoren exact hetzelfde.
Zo ook bij mensen. Onze omgeving verandert. Wij niet! We krijgen kinderen, een baan, kopen een huis, storten onszelf in (hypothecaire) schulden en verzamelen allerlei spullen en mensen om ons heen. Kortom, we krijgen verantwoordelijkheden. Dat verandert de manier waarop anderen ons zien; het verandert de manier waarop wij onszelf zien. Onze persoonlijkheid blijft echter vrijwel gelijk. In Parijs was ik met een vriendin van vroeger in de omgeving van vroeger. Onze levens zijn in zestien jaar ingrijpend veranderd. Onze persoonlijkheden onveranderd. Net als onze vriendschap.
In de trein naar Parijs schreef ik over hoe ik hoopte mijn onbezorgde zelf terug te vinden. Over mijn verloren gewaande ‘laisser-fair’ levenshouding. Over die bon vivant van weleer. Ging ik hem terugvinden in Parijs vroeg ik me af? In de trein naar huis dringt het tot me door. Die levensgenieter van toen is nooit weggeweest. Mijn omgeving is veranderd. Ik niet! Met een glimlach op mijn gezicht sluit ik mijn ogen. Ben jij ook, net als iedere zichzelf respecterende millennial, ‘op zoek naar jezelf’? Vergeet de zelfhulpboeken, coaches en stilteretraites. Ga een weekendje naar Parijs! Ga naar de plek waar je ooit “jezelf” was. Effectiever en vele malen leuker!
