Op de radio hoor ik een nieuwslezer zeggen: “OMT adviseert 2G. Meerderheid Tweede Kamer waarschijnlijk vóór“. Daarna Claudia de Breij: “waar ik klein was wil ik groot zijn, waar de dromen nog niet dood zijn.” Haar lied, ‘Nederland’, over vervlogen trots en hoop, gaandeweg vervangen door desillusie en schaamte, klinkt uit mijn autoradio. De teleurstelling in ons land, onze overheid, onze samenleving is herkenbaar en grijpt me bij de keel. Met tranen in mijn ogen zet ik mijn auto aan de kant. Claudia heeft gelijk: “Het is klein en het kan zo klein zijn. Nederland. Nederland.”
Hoe kan het, dat in mijn Nederland, een ruime meerderheid van de bevolking het een goed idee vindt groepen mensen structureel buiten te sluiten? Het Nederland uit mijn jeugd had Oostenrijk en België, waar de segregatie inmiddels een feit is, al lang op de vingers getikt. En nu stemmen de grote ‘middenpartijen’ zonder blikken of blozen vóór segregatie. Slechts enkele kleine partijen, aan de randen van het politieke spectrum, bieden weerstand. Maar ach, dat zijn gekkies. Toch? Misschien. Maar soms hebben de ‘gekkies’ wel degelijk een punt.
Vandaag werd het debat in de Tweede Kamer geschorst nadat Pepijn van Houwelingen (FvD) het Coronabeleid vergeleek met de Jodenvervolging. Dat ligt gevoelig. En terecht. Niets is namelijk te vergelijken met de omvang, de gruwelijkheid en het leed van de Jodenvervolging. Corona zeker niet. En toch is de vergelijking gerechtvaardigd. De Jodenvervolging begon immers niet met concentratiekampen en massavernietiging. De Jodenvervolging begon met segregatie. Met het bewust uitsluiten en stigmatiseren van een minderheid. En dat is exact wat nu wordt voorgesteld. Natuurlijk zijn nu de omstandigheden en beweegredenen anders. Dat begrijp ik ook. Maar we kunnen niet ontkennen dat de vaccinatieweigeraar gestigmatiseerd (wappie, laagopgeleid, niet Westerse migratieachtergrond) en buitengesloten wordt. En dus is de vergelijking legitiem. Noodzakelijk misschien wel. Want, tegenover de uitpuilende ziekenhuizen en het dreigende zorginfarct líjkt het offer, een klein groepje vaccinatieweigeraars even de toegang tot de kroeg ontzeggen, klein. Maar, in werkelijkheid offeren we meer. Veel meer.
2G stelt ons voor een fundamentele keuze. Zijn we bereid een kernwaarde van onze vrije democratie, de bescherming van minderheden, te slachtofferen? Willen we, met andere woorden, blijven wonen in een Nederland dat nog enigszins lijkt op het Nederland waarin Claudia en ik klein waren of zeggen we dat land definitief vaarwel? In dat geval: “Claudia, mocht je dit lezen, mag ik dan bij jou? Want als ik bij jou mag…”
