Ik ben te laat! In de laatste week van iedere maand stuur ik mijn column in. Altijd! Behalve afgelopen maand. In april is het mij voor het eerst niet gelukt. Mijn welgemeende excuses. Maar…
De wereld staat op zijn kop. Niets is meer zoals het was. We leven midden in de grootste crisis sinds de tweede wereldoorlog. De toekomst is onzeker, beangstigend en biedt tegelijkertijd volop perspectief. In de krant lees ik dagelijks de meest absurde koppen: ‘Staatssteun voor KLM-directeur‘, ‘President Trump suggereert drinken schoonmaakmiddelen tegen virus‘ en ‘Koningsdag omgedoopt tot Woningsdag‘. Meer dan voldoende stof voor een columnist zou je zeggen. Maar helaas. De cursor knippert nog steeds ongeduldig op mijn lege scherm. Na dertig minuten sluit ik mijn laptop. Weer niks. Een rondje wandelen dan maar. Inspiratie opdoen. Eenmaal thuis probeer ik het nog een keer. Laptop open, staren naar de knipperende cursor, laptop weer dicht. Al weken is dat mijn routine. Al weken probeer ik iets op papier te krijgen. Al weken lukt het niet. Wat is er toch aan de hand?
Eergisteren was mijn dochtertje jarig. Normaal gesproken een onbezorgde dag. Dit jaar niet. Met ingewikkelde spreadsheets probeerde ik de gasten gelijkmatig over de dag te spreiden, ik markeerde looproutes door het huis en het meubilair heb ik met een meetlint exact anderhalve meter uit elkaar gezet. Corona beheerst mijn dagelijks leven. Toen ik vanmorgen ging hardlopen, schoot mijn hartslag pas echt omhoog toen ik een tegenligger aan zag komen. En toen mijn vriendin vanmiddag vroeg: “Wil je even naar de supermarkt?“, was mijn eerste gedachte: “Hoe kom ik het snelst van de appelmoes naar de koffiemelk zonder klem te worden gereden in het groenteconservengangpad?” Een avondje Coronavrij ontspannen? Helaas, ook dat gaat niet meer. In iedere talkshow zit een viroloog, vrijwel alle nieuwsberichten gaan over Corona en in de commercials word je doodgegooid met termen als: ‘samen sterk’ of ‘juist nu’. Er is simpelweg geen ontkomen aan. En als ik er dan toch even aan ontsnap, door bijvoorbeeld een boek te lezen, ben ik stiekem toch wel weer nieuwsgierig naar wat Ab Osterhaus, Diederik Gommers of Peter van der Voort te melden had bij Jinek. Kortom, Corona is overal. We staan ermee op en we gaan ermee naar bed. Geen wonder dat schrijven moeizaam gaat. Toch? Maar het probleem zit dieper.
Zestien jaar was ik. Met onze klas gingen we een weekje naar Tsjechië. Een uitwisselingsproject met een school in het Tsjechische Karlovy Vary. Als de dag van gisteren herinner ik me het moment dat we de bus uitstapte. Daar stond ze: Jana. Donkere haren, grote bruine ogen en vrouwelijke vormen duidelijk zichtbaar onder een iets te strak wit T-shirtje. Ik was op slag verliefd. Smoorverliefd. Bijna een week heb ik om haar heen gedraaid, gemijmerd over onze toekomst en gefantaseerd over onze eerste zoen. Tot die bewuste avond. De avond waarop mijn beste vriend er met haar vandoor ging. Wekenlang kon ik aan niets anders meer denken. Wat ik ook probeerde, niets hielp. Iedere gedachte eindigde steevast bij haar: huiswerk-school-uitwisseling-JANA, weekend-uitgaan-meisjes-JANA, eten-geen honger-buikpijn-JANA, enzoverder. Mijn hoofd zat er vol van. Er was geen ruimte voor iets anders. Mijn eerste ervaring met liefdesverdriet; met rouw om iets dat er nog wel is, maar niet voor jou. En dat voel ik nu weer. Rouw om onbevangen buiten rond te lopen, naar de kapper te gaan, op het terras een wijntje te drinken of gewoon iemand de hand te schudden.
Goed bezien is het eigenlijk een klein wonder dat ik mijn laptop überhaupt nog open weet te krijgen. Stelt u zich maar eens voor: u heeft verdriet. U bent in rouw. U probeert dit rustig te verwerken, maar u wordt doorlopend herinnerd aan de oorzaak van uw verdriet. Alsof ik wekenlang, dag en nacht van ‘s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, met mijn vriend opgescheept zou zitten nadat hij net Jana voor mijn neus wegkaapte. Probeer dan maar eens een column te schrijven… Ik geef het u te doen. Geen wonder dat ik te laat ben. Toch? Smoesjes of goed excuus? Dat laat ik aan u.
