Zachte heelmeesters maken stinkende wonden! Tot in de negentiende eeuw bestonden er naast reguliere artsen ook zogenaamde heelmeesters. Ongediplomeerde artsen die vooral breuken, wonden en gezwellen behandelden. Vaak namen deze heelmeesters halfslachtige maatregelen. Wonden werden slecht schoongemaakt en botbreuken niet gezet. Voor patiënten in eerste instantie aangenamer, maar uiteindelijk vaak extra pijnlijk of zelfs dodelijk. Vaak is het beter direct stevig in te grijpen. Even door de pijn heen; om toekomstige problemen te voorkomen.
Mijn dochtertje is vandaag een dagje vrij. Dat hoorde ik twee dagen terug. Haar juf moet revalideren en kan voorlopig niet voor de klas staan. Beterschap juf. De school kon geen vervanger meer vinden. De invalpoel staat al tijden zo goed als droog. Haastig belde ik mijn ouders. Misschien konden zij oppassen. Helaas! Iets regelen op werk dan maar. Gelukt. Het voordeel van werken als zelfstandige. Andere ouders hebben minder geluk. Niet iedereen heeft een opa en oma in de buurt, nog een plekje kunnen reserveren bij de BSO of een flexibele werkgever. Dan komt het lerarentekort ineens hard binnen. Een abstract begrip wordt plots keiharde realiteit.
Scholen, belangenorganisaties en politiek proberen al tijden naarstig oplossingen te bedenken. Stagiairs worden zelfstandig voor de klas gezet, pabo-opleidingen ingekort en extra geld beschikbaar gesteld. Er gaan zelfs geluiden om ouders voor de klas te zetten en de schoolweek in te korten naar vier dagen. Afgelopen week hoorde ik dat nu breuken ter discussie staan. Het leren ervan zou van weinig praktisch nut zijn. Dat is dus ook altijd nog een mogelijkheid; het inperken van het curriculum. Waarom nog correct leren spellen in het WhatsApp tijdperk? Waarom leren hoofdrekenen met een supercomputer in je handpalm? De basisschool als veredelde oppascentrale waar gekwalificeerde leraren overbodig zijn. Het lerarentekort in één klap opgelost. Snel, makkelijk en zeer onwenselijk.
De basisschoolleraar heeft de afgelopen decennia behoorlijk in aanzien moeten inboeten. In 30 jaar tijd is het beroep ongeveer 30 plekken gezakt op de prestigeladder. Deze degradatie zie je terug op het plein. Ouders gaan tegenwoordig openlijk in discussie met de leerkracht. Dat was 30 jaar geleden wel anders. Jongeren denken vandaag de dag drie keer na als de beroepskeuzetest ‘leraar’ uitwijst. Vier jaar studeren voor een klein salaris en weinig maatschappelijk aanzien. Niet bepaald een aantrekkelijk vooruitzicht. Willen we het lerarentekort blijvend oplossen, dan moet het beroep zowel in aanzien als salaris stijgen. Dat doe je niet door stagiairs en ouders voor de klas te zetten, de pabo-opleiding te verkorten of vereenvoudigen of andere noodgrepen te doen. Dat doet alleen maar afbreuk aan het imago. Sterker nog, het is één van de hoofdoorzaken.
Het besluit de kinderen vrij te geven was ongetwijfeld ontzettend lastig; maar wat mij betreft het enige juiste. Geen gestuntel meer met invallers. Laat iedereen maar voelen hoe belangrijk en onmisbaar de beroepsgroep is. Stop met halfslachtige noodoplossingen. Ze helpen in het beste geval slechts tijdelijk. Uiteindelijk doen ze afbreuk aan het imago van de leerkracht. Wees als schoolbestuur dus geen zachte heelmeester. Zachte schoolmeesters maken immers domme kinderen.
